Persoonlijk: waarom ik terug naar Nederland ging

Persoonlijk: waarom ik terug naar Nederland ging

Ondanks dat het leven in Bangkok vrij makkelijk was en een hele bijzondere ervaring, kwam er toch een moment waarop ik niet zo blij meer was. Mijn leven in Thailand voelde niet helemaal ‘echt’. Ik ging nadenken over de toekomst en ik miste iets. Langzaamaan besefte ik dat ik mijn basis toch echt in Nederland wilde hebben.

Een persoonlijk blog over twijfels en heimwee, over keuzes maken rond je dertigste, een plotselinge kinderwens en je draai weer vinden in Nederland. Een longread.

Het gevoel hebben stil te staan

Bangkok was de plek waar ik (in tegenstelling tot eerdere reizen) voor het eerst het gevoel had dat iedereen in Nederland doorging en dingen meemaakte en ik stil stond, terwijl dat eerder juist altijd precies andersom was geweest; dan kwam ik vol belevenissen van een reis terug en was alles en iedereen in Nederland nog exact hetzelfde gebleven. Dan wilde ik mensen wel eens doorelkaar schudden en zeggen:

‘Kom op, ga iets doen, ga iets beléven; weg uit de ratrace, ga de wereld zien!’

De levensfase waarin mensen zich gaan settelen

Maar nu was dat dus anders. Het is niet dat er in Bangkok niets gebeurde, integendeel, maar het was denk ik vooral de levensfase waarin ik zat. Ik was in het jaar dat ik er woonde en werkte 30 geworden en het leek wel alsof iedereen om me heen (de mensen in Nederland dan) zich ineens ging settelen. Ik had dat nooit gewild, maar hoe stond ik daar nu eigenlijk in?

Wat wilde ik nou eigenlijk?

‘Iedereen’ was ineens zwanger

Mijn zusje was zwanger, een vriendin was zwanger, een ex-collega was zwanger, een studiegenote was zwanger. Ieders leven in Nederland ging door en ik maakte het niet mee. Facebook had je nog niet, dus het is niet dat je overal steeds foto’s van zag waardoor je het gevoel had er nog een beetje bij te zijn. Je las het hoogstens in een mailtje of in een brief, maar dat leek altijd ver weg. Ik had het gevoel belangrijke momenten van de mensen die ik lief had te missen.

Eierstokken en schattige baby’tjes

Misschien was het ook wel gewoon omdat mijn eigen eierstokken ook ineens uit het niets waren gaan rammelen. Tot mijn 30e had ik dat nooit gehad, ik was er totaal niet mee bezig en een duidelijke kinderwens was er nooit geweest (ik vroeg me serieus af wat je dan precies moest voelen om het ineens te willen), maar dat veranderde plotseling. Ineens was die wens er wél. Een best wel sterk verlangen. Overal waar ik lieve kleine kindjes en baby’tjes zag dacht ik:

‘Die wil ik hebben!’

 Er waren zoveel schattige baby’tjes in Thailand… Toen ik op mijn vrije dag een dagje had meegelopen in een Thais weeshuis (‘Je hoeft niks te doen, je hoeft ze alleen maar te knuffelen…’ – Yes!) wist ik het zeker. Ik wilde ook een eigen kindje! Ik had alleen nog geen relatie die daarvoor geschikt was, dus dat was nog wel een ‘dingetje’.

Heimwee, ik?

Terugkomend op het leven in Thailand versus het leven in Nederland… Ik maakte weliswaar honderden andere dingen mee, maar toch kreeg ik heimwee, iets wat ik niet verwacht had. Ik had het één keer eerder gehad, toen ik als au pair in Barcelona werkte en ‘iedereen’ in Nederland gezellig samen Koninginnedag vierde. Op zo’n moment voelt het alsof je zo ver weg zit…

Familie missen

Ook in Thailand had ik dat op gegeven moment. Ook al had ik het echt nog steeds naar mijn zin, ik genoot van de warmte, het eten en wat ik allemaal in Bangkok ontdekte, en het werd steeds leuker doordat ik de taal beter sprak, maar ik miste mijn familie meer dan ooit, terwijl ik al 10 jaar niet meer thuis woonde. Ik miste ze op gegeven moment zelfs zo erg dat als ik op mijn werk zat ik in gedachten mijn moeder om het hoekje zag komen. Dat voelde en hoopte ik dan zo sterk dat ik haar bijna écht zag. En mijn zusje dan, die ging trouwen en ik was er niet bij! Zonder feest, maar toch. Steeds vaker zei een stemmetje: ‘Je moet terug!’

Nooit meer naar huis

En dat terwijl ik altijd iemand was die nooit naar huis wilde. Aan het eind van een reis of vakantie met vriendinnen bijvoorbeeld waren er altijd wel een paar mensen die zeiden: ‘Nou, ik vind het ook wel weer lekker om naar huis te gaan hoor’. Zelf had ik dat dus hélemaal niet. Of het nou in Frankrijk, Spanje of ergens ver weg was, ik wilde altijd blijven! Ik kon altijd wel húilen als ik terug moest. En nog steeds trouwens; ook nu gaat elke vakantie of reis te snel voorbij.

Het voelde niet ‘echt’

In Bangkok was het anders. Hoe bijzonder het leven daar ook was, het voelde niet ‘echt’. Niet voor altijd. Het voelde alsof ik er toch niet echt hoorde, hoe fijn ik de warmte, het waanzinnig lekkere eten en de dingen die ik naast mijn werk deed ook vond. Het feit dat ik officieel elke drie maanden het land uit moest om mijn visum te kunnen verlengen voelde onrustig en onzeker.

Nooit weten of je mag blijven

Hoe het met werkvergunningen en verblijfsvergunningen zat was al helemaal onduidelijk. Je wist nooit of je ooit voor altijd mocht blijven. Als farang kreeg je dat niet zomaar. Dat gaf mij stress. Ik kan me omgekeerd heel goed voorstellen dat dat voor vluchtelingen (voor wie de optie teruggaan er vaak niet eens is en die vaak nog een trauma hebben ook) en andere mensen die niet weten of ze in Nederland mogen blijven ook geldt. Je kunt nooit echt gaan opbouwen, dus voelt het altijd maar ‘half’.

De Thai en de Thaise mentaliteit

Daarnaast waren het ook de mensen en de mentaliteit. Thai zijn toch echt wel heel anders dan Nederlanders. Vlak voor mijn periode in Thailand was ik nog naar Senegal geweest. Dat was heel anders. Afrikanen waren zo open en uitbundig, heerlijk vond ik dat. Net als Midden-Amerikanen en Zuid-Europeanen. Aziaten daarentegen waren meestal aardig, maar veel ingetogener. Ik kreeg er na een jaar nog steeds geen hoogte van. Zo zíjn veel Thai kennelijk gewoon, daar kunnen ze ook niks aan doen, maar ik vond het lastig. Zelf ben ik juist altijd best wel open.

Vond ik het nog wel zo sanuk?

Daarnaast moest je in Thailand niet te moeilijk doen; alles moest ‘sanuk’ zijn (leuk, prettig, plezierig, gemakkelijk, gezellig, comfortabel, een echt duidelijke vertaling is er niet voor), maar vond ik het nog wel zo sanuk?

De gevolgen van 9/11

Eerder al, toen ik er pas vier maanden werkte, vond de aanslag op de twin towers plaats. ‘September eleven’ noemden ze het daar vaak, in plaats van Nine Eleven. Nog hoor ik hoe de Thai op de radio de twin towers uitspraken: ‘Twin toweèèèrs’.

Mede door de gevolgen van 9/11 was er minder werk bij ons op kantoor. Tijdelijk gingen minder mensen op reis of hadden hun reis afgezegd, ook al was het aan de andere kant van de wereld.

Faillissement

Niet lang daarna ging de reisorganisatie die onze grootste klant was failliet: het toen onder studenten en hoogopgeleide reizigers erg populaire NBBS reizen (dat nu wel weer bestaat, maar dan anders). Ik krijg nog pijn in mijn buik als ik terugdenk aan de dagen die volgden, dagen waarop ík reizigers (ook mensen die op huwelijksreis waren!) moest vertellen dat ze hun in Nederland geboekte reis niet konden voortzetten, omdat wij ook nog geen geld hadden gekregen. Als ze nu opnieuw betaalden zouden zij hun eerder betaalde reissom via de SGR terugkrijgen. Dat was een wat vreemde boodschap natuurlijk. En daar zaten ze dan, in Bangkok.

Minder werken, meer zien

In plaats van 6 dagen per week kon ik mede hierdoor nog maar 3 dagen per week werken. Op zich leuk natuurlijk, ik had eindelijk de kans om nog wat meer van Thailand te zien dan alleen af en toe een dagje Hua Hin, maar het betekende ook een halvering van mijn salaris. Dat was even schrikken dus toen ik de eerstvolgende storting op mijn Thaise bankrekening zag. Tijdelijk ging ik er Engelse les bij geven, privé, aan het zoontje van de baas, maar daar redde ik het niet mee.

Low budget

Eerst nog wel. Ik ging vaker een paar dagen naar Koh Chang en Koh Samet. Maar ook nog met een vriendin uit Nederland 2 weken naar het noorden van Thailand, naar Laos, en naar het zuiden, naar Koh Phi Phi en Koh Lanta. Als ik reisde was dat altijd met de trein, bus of boot, niet met het vliegtuig. Overnachten deed ik in goedkope hutjes waar ik gelukkig heel veel van hield.

Wat moest ik gaan doen?

Ondertussen dacht ik vaak aan wat ik zou kunnen gaan doen om toch meer te kunnen verdienen. Blogs zoals je die nu ziet had je nog niet. Het kwam net een beetje op, maar vrijwel niemand kende het nog. Ondertussen dacht ik vaak aan Nederland, wat ik daar zou kunnen gaan doen áls ik terug zou gaan. In de reisbranche werken wilde ik niet meer, maar over reizen schrijven wel.

Definitief terug naar Nederland

Na een jaar besloot ik definitief terug naar Nederland te gaan. Ik was trots op wat ik gedaan had, had een leuke tijd gehad, maar het was mooi geweest. Ik had het gevoel dat ik verder moest. Met mijn Italiaanse vriend die ik in Bangkok ontmoet had (en die al op de allereerste avond had gezegd dat hij nooit wilde trouwen en nooit kinderen wilde) ging ik nog naar Koh Samui (op de foto hierboven zie je het rustiger Maenam Beach waar we in een hutje op het strand verbleven) en Koh Pha Ngan, en daarna wisten we dat onze relatie voorbij was. Hoe gek het misschien ook klinkt, dat ging van beide kanten vrij soepel, omdat er toch geen toekomst samen in zat. We wisten dat die dag zou komen en namen fijn afscheid. (Dit was ‘m; ja, op dat soort types viel ik.)

Of toch een toekomst in Italië?

Stiekem had ik er wel eens over gefantaseerd hoe het zou zijn als hij de tomatenplantage van zijn (al oude) ouders in Calabrië over zou nemen en we daar op het platteland zouden gaan wonen, maar daar werd ik vast ook niet heel gelukkig. Bovendien wilde hij toch niet terug naar Italië. Hij vond Calabrië verschrikkelijk, maar andersom wil ik er juist tot op de dag van vandaag nog steeds graag een keer naartoe. Volgens mij vind ik het namelijk wel mooi.

Terugvliegen op het moment dat Pim Fortuyn werd vermoord

Ontiegelijk bruin (mijn voeten waren echt bijna zwart!) vloog ik terug naar Europa. Terug naar Nederland. Terug naar de plek waar alles goed geregeld was. Terug naar het land waar de euro inmiddels was ingevoerd terwijl ik weg was. Precies op de avond waarop in Nederland Pim Fortuyn vermoord werd vloog ik terug. Dat was best een bizarre terugkomst. Iedereen had het erover.

De beste maand om terug te gaan naar Nederland

Gelukkig was het mei. Mocht je ooit vanuit een heerlijk warm buitenland besluiten terug te keren naar Nederland dan kan ik de maand mei absoluut aanraden. De bomen zijn op hun mooist, het wordt al lekker weer en de zomer ligt nog voor je. Ik vond het desondanks best moeilijk, maar terug gaan in november lijkt me persoonlijk het minst goede plan. Dan was ik denk ik dírect depressief geworden, nu duurde het even.

Waar moest ik in Nederland gaan wonen?

Ik kon in principe overal gaan wonen waar ik wilde, maar één ding wist ik zeker: ik wilde weer in Den Haag wonen. Ook al kwam ik er van oorsprong niet vandaan, ik had er van 1997 tot 2001 gewoond en ik vond het een superfijne stad, ook vooral vanwege het strand. Op de fiets naar het strand kunnen was voor mij een voorwaarde en scoorde voor mij hoog wat levensvreugde betreft. Strand en zee in de buurt maakten mij toch wel heel gelukkig.

Wat ik het fijnst vond aan terug zijn in Nederland

Wat ik naast het terugzien van familie en vrienden het fijnst vond van terug zijn in Nederland? Fietsen! Gewoon lekker door de stad fietsen! Wat was het hier rústig op straat! Zo’n megaverschil met Bangkok! En zo schoon! En koffie drinken, eindelijk weer goede koffie drinken; en wijntjes, gezellig met vrienden op de Grote Markt in Den Haag. Het waren deze kleine dingen die ik zo gemist had.

Ik zag mensen terug die niets veranderd leken. Nu merkte ik dat ik toch wel veranderd was. En ik was ook nog eens een supermooie ervaring rijker.

Wat was alles in Nederland duur!

Wel vond ik in Nederland ineens alles duur: kleding bijvoorbeeld, maar vooral ook uit eten gaan. Ik was gewend om voor een prikkie (tussen de 1 en de 3 euro) te eten -en dan echt héérlijk!-, en hier kon het ineens niet meer.

De leuke kant van Nederland

Als ik in het verleden aan Nederland dacht of de vurige wens had er weg te gaan (zoals de deelnemers aan Ik Vertrek en vergelijkbare programma’s wellicht ook hebben), zag ik altijd grijs weer en chagrijnige en haastende mensen op perrons voor me. Nu zag ik -na jaren alles in Nederland afgekraakt te hebben- toch ook de leuke kant van Nederland weer. Bovendien was alles hier wel heel goed geregeld.

Opnieuw beginnen en mijn draai weer vinden

Desondanks vond ik het best lastig alles weer opnieuw op te bouwen. Vrienden hadden steady banen of kochten hun eerste huis en ik moest op mijn 30e weer van onderaf aan beginnen. Ik moest snel weer aan werk zien te komen en mijn draai terug zien te vinden, wat best lastig is als je niet meteen een plekje voor jezelf hebt.

Weer een plek om te wonen

Een paar weken trok ik in bij een vriendin die net een baby had gekregen. Ook mijn zusje had inmiddels een dikke buik en ging bijna bevallen. Ik werd tante! Wat een bijzonder gevoel was dat! Ondertussen had ik via een briefje bij Albert Heijn binnen twee maanden weer mijn eigen plek gevonden, in het Statenkwartier nota bene. Een leuke en zeer betaalbare etage in de Aert van der Goesstraat.

En toen moest ik weer weg…

Van mijn laatste spaargeld liet ik zeil leggen dat op een mooie lichte houten vloer leek, en lieve vrienden hielpen me de spullen die bij mijn moeder op zolder opgeslagen hadden gelegen, te verhuizen. Helaas deed de verhuurder alsof hij eigenaar was en dat bleek hij niet te zijn. Toen ik er twee(!) dagen zat hoorde ik dat ik er weer uit moest.

Een nieuw adres in Den Haag en aan het werk in Nederland

De echte verhuurder was coulant en zocht mee. Ik vond een kamer in de Van Merlenstraat, de straat waar ik twee jaar later uiteindelijk de vader van mijn kinderen ontmoette. Maar zover was het nog niet. Via Randstad had ik ondertussen een baan gevonden op de zakenreisafdeling van de Financieringsmaatschappij voor Ontwikkelingslanden. Ja, toch weer een stressvolle baan in het (zakelijke) reiswezen, waarin ik mezelf weer kwijtraakte, maar ik moest toch wat.

Nieuwe relatie

Ik ontmoette er weer een Italiaan. Deze keer een halve Sardijn, waar ik hier en hier al eens over vertelde. Ruim twee jaar hadden we een relatie. Het ging uit (inmiddels hebben we weer contact) en niet zo heel lang daarna kreeg ik iets met de vader van mijn kinderen. Met hem ging ik ieder jaar 3 weken naar Turkije en vaak 2 naar Frankrijk, en samen gingen we, voordat de kinderen er waren, nog naar Sri Lanka, maar de basis bleef in Nederland. Ik kreeg eindelijk een kindje, wat ik zo graag wilde, en nog een. Ook al wilde ik nog graag een keer terug naar Thailand, het gebeurde niet.

Wat vind ik van Nederland?

En wat vind ik – na al deze ervaringen-  nou eigenlijk van Nederland? Nederland is echt zo gek nog niet. Integendeel! Je moet er alleen vaak genoeg even weg kunnen. Want het Nederlandse weer blijf ik toch echt een minpuntje vinden, ondanks dat het hebben van vier zo verschillende seizoenen juist wel weer mooi is.

Als het wat warmer was in Nederland…

Maar toch, als het in Nederland 6 maanden per jaar 30 graden zou zijn (en dan 2 maanden op en top herfst, winter en lente) dan zou je mij helemaal niet meer horen klagen. Want fietsen door regen en kou, daar word ik nog steeds niet blij van. 😉

Niet zo gek dus dat ik af en toe heel erg terug naar Thailand kan verlangen. Terug naar Bangkok, waar het altijd warm was…

Een week geleden was ik er terug. Binnenkort lees je er dus nog veel meer over.

Lees ook:

Heb jij wel eens in het buitenland gewoond en waarom ging jij terug?

18 gedachten over “Persoonlijk: waarom ik terug naar Nederland ging”

  1. Ik heb drie keer in het buitenland gewoond. Twee keer in Indonesië, één keer in Engeland. Rond 2010 besloot ik dat mijn thuisbasis Nederland is. Neemt niet weg dat ik lekker wil blijven ontdekken en dat ook doe 😉

  2. Leuk stuk om te lezen Denise, ik/wij dromen er nog vaak over om te verhuizen naar een mooi warm land, waar we de hele dag niets anders zouden kunnen doen als snorkelen en duiken (….. dromen).
    Maar onze huidige situatie heeft ons geen mogelijkheid om dat te realiseren. Dus heel misschien in de toekomst als de kinderen (15/17) het huis uit zijn en we de winkels hebben verkocht, maken we onze droom waar…

    Zou jij nu nog weg willen uit Nederland, en waar zou je dan naar toe willen

  3. Leuk stuk om te lezen; ik ben nu 30 en herken het dilemma van toen. Reizen maar ook kinderen. Mijn thuisbasis is Nederland en ik ben opgegroeid in Den Haag en woon er al lang niet meer 😉 Mooi verhaal, zo dichtbij en persoonlijk. Soms loopt het leven anders en had het zo moeten zijn.

  4. 20 jaar geleden zijn mijn man en ik onze wereldreis hier in Bangkok begonnen en nu wonen wij hier met onze 2 jobgens van 15 en 12 jaar. Het 1e jaar was lastig, zo ver van iedereen vandaan. Wij zitten nu in ons 2e jaar en vinden het heerlijk hier in Bangkok. Wij zijn expats, maar proberen zo veel mogelijk onder de locals te komen. Grappig om te lezen Denise, maar ik had het net andersom, in Nederland ‘liep ik vast’ en hier in Bangkok weer juist nieuwe uitdagingen gevonden! Leuk om jouw ervaringen te lezen!

  5. Mooi beschreven en (gedeeltelijk) erg herkenbaar! Ik woon zo’n 10 jaar in Afrika; eerst 7 jaar in Oeganda en nu bijna 3 jaar in Tanzania mét kinderen. Tot nu toe bevalt het ons goed, al mis ik familie en vrienden natuurlijk wel. En voel ik me regelmatig ook schuldig dat mijn ouders hun kleinkinderen niet zien opgroeien…
    Mijn partner en ik hebben afgesproken dat onze oudste in ieder geval het voortgezet onderwijs in Nederland moet gaan volgen dus we hebben nog (max) 7 jaar. Al vraag ik me stiekem af of we tegen die tijd nog wel kunnen wennen. En of onze kinderen er überhaupt kunnen wennen…!

  6. Leuk om te lezen. En herkenbaar. Met diezelfde twijfels vanwege het gevoel stil te staan (en ook het idee hebben nergens ECHT thuis te horen) besloten wij na 18 maanden reizen ook terug te gaan naar Nederland. Ik denk nu dat het de juiste keuze was. Op dat moment wist ik het nog niet zeker. Wij kwamen trouwens ook in mei terug, bewuste keus, we hebben echt 2 maanden “gewacht” in Egypte, haha… en toen de hele zomer in een dikke trui rondgelopen.

  7. Mooi verhaal Denise. Open en eerlijk zo te horen.
    Bij mij liep het omgekeerd. Ik wilde maar een half jaartje weg, maar ben inmiddels helemaal gesetteld hier in China.
    Vond er de liefde, trouwde en weet me te ontwikkelen in mijn werk. Iets waarvan ik denk dat niet was gebeurd in Nederland. Dat laatste dan.

  8. Interessant om te lezen. Ik ben een maand geleden naar Zwitserland geemigreerd, maar weet nu al dat dit nooit definitef mijn thuis zou worden. Daarvoor houd ik echt te veel van Nederland. Maarja je weet nooit hoe dingen lopen. Misschien vind ik wel mijn droomman hier 😛

  9. Voor het eerst dat ik hier ben, mooi stuk! Nederland is inderdaad zo slecht nog niet maar wat heb je een mooie plaatsen bezocht! Eigenlijk ben ik niet zo’n reislustig type, maar nu ik 30+ ben begint het soms toch te kriebelen. Misschien als de kinderen het huis uit zijn…

  10. Mooi en herkenbaar. Ik was in Maleisië en mijn man ( toen nog vriend) was mee en we besloten toen te trouwen. En aangezien hij geen werk had en we na 2 jaar her en der gereisd te hebben. Besloten om toch maar in NL te trouwen en te blijven. Maar ik heb nog steeds kriebels of voor lange tijd ergens anders warm vooral te gaan wonen. 

  11. Wauw wat een verhaal. Ik heb ook veel gereisd maar nooit gedacht om ook in het buitenland te wonen. Ik vind het wel knap van mensen die dat doen hoor, alles achterlaten en in een vreemd land proberen om een leven op te bouwen. Ik snap dat je weer moest wennen in Nederland. 

  12. Mooi beschreven en herken het dilemma. Als je geen uitdaging hebt in je werk kriebelt het wel om dat achter je te laten en te gaan reizen. Maar hoe lang of wil je dan terug? Nu heb ik de komende maanden uitdagingen genoeg, maar vanaf september…. Wie weet wat ik dan ga doen 😀

  13. Leuk om te lezen, ik denk ook echt dat het afhankelijk is van in welke levensfase je zit. Ik had alles, man, 2 kinderen, vaste baan, huis. Maar het ritme van het Nederlandse leven, het weer, en toen overleed mijn vader, bepaalde voor mij een ware ommekeer. Ik had ineens het besef, je moet je leven NU leven. Leef je droom, droom niet je leven. Dus zeiden we tegen de kinderen toen 10 & 12 jaar, kom we gaan een jaar in Spanje wonen. Is het niks dan gaan we weer terug naar Nederland. We zijn nu anderhalf jaar verder, al 4 dromen heb ik mogen verwezenlijken, waaronder mijn eigen internetbedrijf http://www.supergoedspaansleren.nl En het is geweldig, we genieten volop van elke minuut. En de kinderen zeggen ook, we gaan toch zeker niet terug. Dus ik denk dat we de juiste keuze hebben gemaakt, maar het belangrijkste is, leef je droom. 
    Un beso Cintha

  14. Wat heb je dit mooi opgeschreven Denise en heel leuk om op deze manier wat meer over jou te leren. Ik vraag mezelf ook best wel vaak af of die kinderwens er ooit gaat komen. Ik ben bijna 25, maar kan het me op dit moment helemaal niet voorstellen. Zolang je maar je hart volgt en het gevoel hebt dat je de juiste keuzes maakt is het goed, toch? 😉

  15. Mooi geschreven lady! Bijzonder om te lezen over al je overwegingen, ik werd echt in je verhalen gezogen. Ik kan me voorstellen dat je de warmte nog steeds mist. Ik vind de vrieskou niet erg, maar druilerige herfstdagen dat blijft naar. Wij hebben het er wel eens over gehad om te emigreren. Wie weet, ooit… Voor nu blijven we vooral lekker reizen!

  16. Mooi en deels herkenbaar om te lezen. Ik heb twee jaar in Canada gewoond- in the middle of nowhere en daarna op Vancouver Island. En toch geremigreerd. Voelde ook als niet ‘echt’. Alsof mijn leven zich in het verkeerde decor afspeelde. Kon het waarom destijds niet goed verwoorden. Het was geen heimwee naar NL maar ik zag mij (ons) ook niet een toekomst daar hebben. We voelden ons uiteindelijk meer Europees dan Noord-Amerikaans. Ik ben er enorm door veranderd en had die levenservaring niet willen missen!

  17. Hoi ben mn bijna 80 jaar .Ik kwam al in 1956 voor het eerst naar Thailand en woon er nu na 2 mislukte huwelijken in NL al weer 11 jaar. Ben gehuwd met 20 jaar jongere vrouw geweldig.Ik was als ex zeeman opde hoogte van alle goede en slechte dibgen in diverse landen.Ik schreef er een boek over kan je gratis bij me verkrijgen via email.Ik beschouw Thailand als mijn 2e vaderland en wil hier ook sterven als het zo ver is.
    MetNL wat ik plukmekaal laand noem heb ik geen binding meer.Ben hier een vrije oude man.Mooie vrouwen lekker koud biertje en de sex is beter dan elders.
    Ik ben bekend van radio en tv en op google hoef je alleen maar de 1000 levens van Lowy Cremers in te tikken dat zegt alles over mij.

  18. Hoi Denise,
    Ik vindt dit aspect heel erg leuk geschreven en fijn dat je het ooit eens gepubliceerd hebt.
    Ik ben inmiddels 4 jaar in Thailand en herken mijzelf enigzins in jouw verhaal, tijdens de lockdown ben ik hier ook gebleven en daar ben ik achteraf wel erg blij van, het was een erg leuke tijd maar ik ben blij dat ik mijn appartementje in Spanje heb aangehouden, vooral nu de toeristen weer terugkomen voelt alles niet meer echt.
    Thai zijn wel hele lieve mensen maar ontwijken discussie of overleg want dat betekend gezichtsverlies, en wij Nederlanders houden daar juist zo van, zo bouw je relaties, vrienden en kennissenkring tot een hechte gemeenschap.
    Ik ben ook nog erg blij met mijn Nederlandse vrienden, en snap nu achteraf waarom ik mijn bruggen met NL, of EU altijd gekoesterd en aangehouden hebt, dank je, en succses, Igmar.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven