Ik heb mijn vlucht gemist! Ja, echt, onlangs miste ik voor het eerst in mijn leven mijn vliegtuig. Terwijl ik op tijd op Schiphol was!

Daar waar je stiekem misschien altijd bang voor bent (ja, ook ik!) gebeurde: het vliegtuig vertrok zonder mij. Wat was er gebeurd? Waarom miste ik mijn vlucht? Je leest het hier.

Vlucht gemist!

Op 16 oktober schreef ik op instagram:

Vandaag overkwam me iets wat me nog nooit gebeurd is:

IK MISTE MIJN VLUCHT!!!

Op tijd op Schiphol

Het was de dag waarop de boeren staakten, maar ondanks dat ze ook wegen en trambanen hadden bezet was ik toch op tijd op Schiphol. Ruim op tijd zelfs. Dus nee, daar lag het niet aan. De boeren trof geen blaam. Het lag aan wat anders. Aan mezelf. Ik had namelijk iets heel stoms gedaan, op Schiphol.

Wat voor stoms had ik gedaan?

Bagage ergens laten staan?

Had ik mijn telefoon ergens op Schiphol laten liggen of was hij leeg zodat ik mijn boarding pass niet meer kon tonen? Had ik m’n bagage ergens laten staan maar wist ik niet meer waar? Had ik bij de verkeerde gate of de verkeerde bestemming zitten wachten?

Toiletdeur ging niet meer open

Ging ik nog even naar het toilet maar kreeg ik de wc-deur niet meer open? Was ik m’n lens verloren waardoor ik de borden niet meer kon lezen? Was ik met mijn haren aan de rits van iemands jas blijven hangen die de andere kant op moest en kregen we het niet los?

Zag ik niet dat iedereen al instapte?

Was ik mijn portemonnee verloren? Had ik te lang met een leuke onbekende zitten kletsen? Was ik ergens naar buiten gegaan en kon ik niet meer terug? Zat ik zo druk te instagrammen dat ik niet zag dat iedereen al instapte? Ben ik bij het boarden over mijn veters gestruikeld waardoor mijn kin bloedde en ik naar de EHBO moest?

Boarding pass verloren

Had ik nog snel even tampons gekocht omdat ik ineens al ongesteld was geworden en niet genoeg bij me had en stond ik toen ik terugkwam voor een gesloten gate? Ging ik nog even pinnen maar slikte de vreemde pinautomaat mijn pasje in? Was ik lopend naar de gate ergens mijn boarding pass verloren?

Paspoort dochter mee

Had ik het paspoort van mijn dochter meegenomen in plaats van dat van mezelf? Kwam mijn naam in mijn ticket niet overeen met dat op mijn paspoort? Gingen ze na tientallen vluchten ineens moeilijk doen over het accentje op de é van Dénise dat alleen in mijn paspoort staat maar verder nergens?

Huisdeur open laten staan

Bedacht ik me op Schiphol ineens dat ik de huisdeur open had laten staan? Zat er poedersuiker van poffertjes in mijn tas en vonden ze dat verdacht? Bleek ik ineens waterpokken te hebben waardoor ik niet mee mocht? Kwam ik er bij het boarden achter dat ik de poes van de buren als verstekeling had meegenomen?

Pasje ingeslikt

Kreeg ik een ellenlang vragenvuur omdat ik als blogger als spion werd gezien? Ging ik nog een vaccinatie tegen rabiës halen omdat ik bang was in Griekenland door een hond gebeten te worden? Bleek ik plotseling 36 weken zwanger en mocht ik niet meer vliegen?

Het ware verhaal

‘Het antwoord staat er tussen, maar het verhaal bewaar ik voor een blog,’ schreef ik. ‘Voor nu wil ik vooral Transavia, het grondpersoneel en operations heeeeeel erg bedanken dat ik toch nog op een andere vlucht mee mocht. Anders was deze flitstrip naar Griekenland toch echt in het water gevallen. Ik heb namelijk een heel strak schema.’

‘Maar goed,’ schreef ik. ‘Ik ben er. Alsnog. Alles is goed gekomen. Met een andere vlucht vloog ik uiteindelijk naar Athene. En, pffft, nee, dit gebeurt me nooit meer.’

Reacties op gemiste vlucht

De reacties waren leuk. Mensen konden het zich levendig voorstellen. Daar waar je bang voor bent gebeurt nu een ander. Maar wat was er gebeurd?

‘Je schrijft het zo levendig op dat het lijkt alsof het je allemaal wel eens overkomen is,’ schreef iemand. Haha, ja, het meeste is ook echt wel eens door mijn hoofd geschoten.

Maar goed, hier dan eindelijk het echte verhaal!

Het verhaal over hoe ik mijn vlucht miste.

Wat eraan vooraf ging

Eigenlijk ging alles zoals normaal. Of ik nou zakelijk of privé weg ga, meestal krijg ik de dag van te voren een appje van mijn moeder met de vraag hoe laat ik weg ga en of ik de reisgegevens nog even door wil geven.

Meestal ben ik dan nog met 6.000 dingen bezig. Met echt vanalles, maar nog niet met de betreffende reis. Mijn zusje reageert dan meestal met iets als: ‘O, ga je alweer weg? Waar ging je nu dan ook al weer naartoe?’ Ja, het is soms ook niet bij te houden. Dat snap ik best.

So far was er niks aan de hand.

Reisgegevens

Mijn moeder weet wel dat ik uiteindelijk altijd mijn vlucht en verblijf doorstuur, maar soms pas als ik al onderweg ben naar Schiphol. Om haar gerust te stellen zoek ik de papieren er dan meestal toch maar vast bij, ook omdat het voor mezelf wel handig is om te weten hoe laat ik eigenlijk vertrek. Ik heb soms echt geen idee, ook al moet ik op de bewuste dag nog inpakken ook.

Vertrektijd vliegtuig

Ik onthoud de vertrektijd eigenlijk alleen als ik bij het boeken of (in het geval van een persreis) bij het doorkrijgen van de vluchtgegevens zie dat ik heel vroeg moet vertrekken. Is het zo vroeg dat ik geen tram naar het station kan nemen of dat ik de kinderen niet naar school kan brengen (zoals vorige week toen ik op persreis naar de Algarve ging), dan moet ik namelijk iets regelen.

Deze keer vertrok ik in de middag naar Athene, om 14:50u. Ik zou om 19:00u aankomen, als het in Nederland 18:00u is. Een prima tijd. Niks mis mee. Niks aan de hand.

Chaotische ochtend

Op de bewuste ochtend was het een chaos als altijd. Ja, ik hoop altijd dat er een moment in mijn leven komt waarop ik de relaxtheid zelve ben, maar vooralsnog is dat de afgelopen 47 jaar nog niet helemaal gelukt.

Drukke ochtendspits in huis

De kinderen wilden extra kleren mee èn leuke kleren aan omdat niet duidelijk was of ze nou vandaag of vrijdag op de schoolfoto zouden gaan, mijn dochter zou ook nog naar een museum gaan en ze moesten niks vergeten want ze zouden, volgens de gewone regeling met mijn ex, de komende dagen bij hun vader zijn. Maar omdat de herfstvakantie eraan vast zat en we die altijd in tweeën splitsen, bleven ze nu langer.

Wat moet er nog meer mee?

‘Hebben jullie je huiswerk bij je?’

Ook daar had ik de avond ervoor nog mee moeten helpen. Dus niks reis voorbereiden of op je gemakje alvast wat spullen klaarleggen, als moeder zit je vaak gewoon nog in de hectiek van de dag.

Telefoon

Krap tien minuten voordat we naar school moesten fietsen wilde mijn dochter haar telefoon nog even opladen, dus riep ik nog 2x: ‘Vergeet ‘m dan niet zo hè?!’

Te midden van de hectiek was ik ondertussen ook nog spontaan ongesteld geworden, terwijl dat bijna een week te vroeg was. Altijd handig als je net op reis gaat…

Hè, hè, ze zijn op school

Toen ik de kinderen veilig en wel op de fiets naar school had gebracht en terug fietste viel er alvast een last van mijn schouder.

Ik kon me eindelijk op de reis concentreren.

Ik wilde om half 12 de deur uit, dus ik had nog 2 en een half uur om een blog af te maken, me in te lezen in de bestemming en te kijken of ik antwoord had in verband met een zakelijke opdracht ter plekke. O ja, en inpakken natuurlijk. Dat moest ook nog!

O nee, wat lag daar?

Snel zette ik koffie, ging achter mijn bureau zitten en wilde aan de slag gaan.
Maar wat zag ik in mijn ooghoek?
De telefoon van mijn dochter.

Aaaarggh! En het was al zo haasten!

Telefoon vergeten

Mijn eerste gedachte was: die moet ik brengen. Mijn tweede gedachte was: maar het zou wel een goede les zijn om ‘m níet te brengen. Mijn derde gedachte was: dat kan ik niet maken.

Als ze maar voor 1 dag naar haar vader was gegaan had ik het als een mooi lesje gezien, maar een week (omdat die herfstvakantie eraan vast zat) kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Als ze in de vakantie niet lekker de instaposts en filmpjes van haar favoriete band kon zien strafte ik haar wel heel erg.

Weer op en neer fietsen

En dus stopte ik de telefoon in een dikke envelop en stapte weer op mijn fiets. Helemaal terug naar school fietsen was me te ver, dus gooide ik de envelop bij hun vader door de bus. (Als ik aanbel doet hij na al die jaren nog steeds niet voor me open, ook niet als ik met een tas vol spullen voor de kinderen sta, dus ik probeer het niet eens meer.)

Haasten!

Ik fietste terug, zweette me een ongeluk en kon eigenlijk alweer opnieuw douchen. Het blog dat ik nog af wilde maken (tips voor mensen die in de herfstvakantie met kinderen naar Rome zouden gaan) liet ik voor wat het was. Ik had alleen nog tijd voor het hoognodige.

Omdat ik alleen met handbagage reisde had ik alles best rap ingepakt.

Met de tram en de trein naar Schiphol

Toen ik om kwart voor 12 bij de tram aankwam was het hele bord waar normaal de tramtijden op staan zwart. Er stonden geen trams en tijden. Wel kwam er een melding over de protesten van de boeren. Godzijdank kwam de tram toch en op het station viel het mee.

Vertrekborden Schiphol

Eenmaal op Schiphol maakte ik een foto van de vertrekborden zoals ik vrijwel standaard doe bij elke reis vanaf Schiphol en plaatste het op Facebook en twitter met de vraag: ‘Als je NU naar 1 van deze bestemmingen mocht, welke zou je dan kiezen?’

Check-in

Ik ging toch nog even langs de check-in omdat ik altijd liever een instapkaart in mijn hand heb dan op mijn telefoon. De medewerkster vroeg of ik gratis en vrijwillig mijn handbagagetrolley alsnog in wilde checken in verband met mogelijk ruimtegebrek in de cabine, maar dat wilde ik niet, want ik wilde zeker weten dat hij aankwam omdat ik niet de hele tijd in Athene zou blijven.

Trolley bij gate inleveren

Verderop bij de gate alsnog mijn trolley inleveren vind ik overigens prima, zolang ze niet bij de andere koffers in het ruim gaan. Voor in het vliegtuig heb ik toch altijd een kleiner tasje in mijn trolley de ik er snel uit kan halen om bij de hand te houden in het vliegtuig.

Door de security

Ik ging vlot door de security, ging naar het toilet, vulde mijn Dopper bij met kraanwater, checkte de vlucht naar Athene, keek welke gate ik straks moest hebben (herhaalde het in mijn hoofd: D86) en nam nog iets te eten en drinken op Schiphol. Terwijl de rust langzaam terugkeerde in mijn lijf checkte ik hoe ik in Athene met de metro bij mijn hotel kon komen en handelde nog even wat mails af.

Naar de gate

Toen het tijd was om naar de gate te gaan wandelde ik er rustig met mijn trolley naartoe en nam plaats tussen andere wachtende passagiers. Om de tijd te doden was ik even druk met social media.

Op gegeven moment werd omgeroepen dat het toestel met iets vertraging was binnengekomen en we dus ook iets later zouden vertrekken. Ik keek er niet eens van op, zoiets gebeurt wel vaker. Mensen zuchtten, maar iedereen bleef wel rustig zitten. Ik ook.

Insta-post

Op instagram postte ik een foto die ik de dag ervoor van een oude foto uit één van mijn fotoalbums had gemaakt. Van Athene. ‘Vanavond land ik in de stad waar ik 21 jaar geleden voor het laatst was,’ schreef ik erbij.

Ook vertelde ik hoe goedkoop het ticket was (59 euro) en dat als jij als lezer ook op tijd geboekt had jij ook voor dat bedrag met Transavia naar Athene had kunnen vliegen.

Het plan

Verder vertelde ik dat ik zou gaan fietsen met Baja Bikes én dat ik terug vanaf een andere Griekse bestemming zou vliegen en het dus wel echt een flitstrip werd.

Maar bijna had ik die hele flitstrip gemist! Want…

Wat gebeurde er?

Hieronder het verhaal, met tussendoor wat appjes die ik later naar mijn moeder en zusje stuurde.

Instapkaart

Na een tijdje wachten mogen de achterste rijen inchecken. Als ik eindelijk aan de beurt ben, ga ik in de rij staan. Ik laat mijn instapkaart zien en vraag uit beleefdheid of ze mijn trolley nog willen innemen.

‘Eh… maar wacht even hoor,’ zegt ze, terwijl ze naar mijn boarding pass kijkt, ‘wij gaan naar Rhodos.’

‘Via Athene dan denk ik?’ zeg ik semi zelfverzekerd, hoewel er een klein stukje in me al ‘O god o god o god’ denkt.
Zij: ‘Nee, we gaan niet naar Athene.’

O god o god o god o god o god!

Ik snap er niks van.
‘14:50u was de vertrektijd toch? Dit moet ‘m zijn!’
‘Ja, 14:50u, maar wij gaan naar Rhodos, en niet naar Athene.’

O nee, hoe kan dit nou? Ik sta verkeerd, terwijl ik zeker wist dat ik goed zat! Was er een gate wissel geweest dan? Waarom had ik dat niet gezien?

Wat nu? Door de vertraging van net was de officiële vertrektijd natuurlijk al voorbij. Hoe laat is het inmiddels?

‘Ik zou maar snel kijken waar je moet zijn!’

Ik hoor nog net iemand uit de rij ‘Ooohhhh’ zeggen en race dan weg.

Rénnen!

Als een kip zonder kop ren ik weg, met mijn trolley achter me aan.
Ik zie zo gauw geen borden.
Waar moet ik naartoe?
De Schiphol-app, denk ik ineens. Ik moet op de Schiphol-app kijken!

Schiphol app

Met bevende handen druk ik het icoontje op mijn telefoon in en toets Athene in. Er rolt een vlucht van Transavia uit. Een andere, maar wel ook naar Athene. De HV 6865 in plaats van de HV 6867. Drie kwartier na elkaar!

Of was er iets gewijzigd en was dit ‘m toch nog?

Tijd om rustig te kijken heb ik niet. Ik heb nog niet eens helemaal door of dit nou wel of niet mijn vlucht is. Ik moet rennen. Heel. Hard. Rennen.

Rennen

Ik moet rennen. Heel. Hard. Rennen.

Ik zie wel eens mensen op Schiphol rennen en dan denk ik: wat doe je jezelf aan, ga gewoon op tijd weg. Maar nu was ik de rennende passagier.

Mijn trolley hotst en botst achter me aan, tegen mijn enkels.

Ik zoef langs mensen, laat kleine kinderen schrikken en dring langs wachtenden op de rolband.

Dorst

Ondertussen stik ik bijna in mijn eigen dorst. Ik heb ineens zó’n droge mond. Is het van angst en stress? Dit fenomeen ken ik niet. Mijn keel is kurkdroog, alsof ik al dagen door de woestijn dwaal, maar ik ren door. Tijd om een slok uit mijn Dopper te nemen heb ik niet.

Met een kurkdroge keel ren ik door.

Van de D-pier naar de C-pier

Pas als je in de haast van ver op de D-pier naar het eind van de C-pier moet merk je hoe groot Schiphol is. En dat is nog maar een stukje!

Eindelijk, daar staat het: de gate die ik zo snel in de Schiphol-app gevonden had: C16.
Vertrektijd: 15:35u.
Mensen zijn al aan het instappen.

Ik vertel het eerlijk

Terwijl ik me een ongeluk zweet besef ik dat dit toch echt een andere vlucht is, maar helder nadenken lukt niet meer. Omdat ik ongesteld ben en pijn in mijn buik heb word ik nog misselijk ook.

Ik vertel maar eerlijk dat ik net bij een andere gate stond voor de vlucht naar Athene, dat er vertraging was en dat toen ineens bleek dat het een vlucht naar Rhodos was. En dat ik als een gek hierheen gerend ben.

Bij welke gate zat u?

‘Bij welke gate zat u?’
‘Bij 68! D68!’
‘Dat was wél uw vlucht.’

‘Dat was wel uw vlucht!’

‘Wat?!’

De grond verdwijnt onder mijn voeten

Nu voelt het alsof de grond ècht onder mijn voeten verdwijnt.
Had ik nou de goede vlucht laten gaan?!

‘Maar ze hebben me daar weggestuurd!’
Ze checkt het nog even. Ze is er nu zelf ook van in verwarring.

En dan wordt het duidelijk…

Ik moest helemaal niet bij D68 zijn! Ik moest D86 hebben!

D86 of D68?

Hoe kon dit gebeurd zijn? Snel kijk ik naar de foto die ik nog had gemaakt toen ik op Schiphol was aangekomen. Welk gatenummer stond daar?
Het staat er niet. Dus heb ik het kennelijk later pas gezien, maar gewoon verkeerd onthouden.

Het gatenummer stond ook niet op mijn boarding pass, zoals soms wel het geval is.

Maar hoe kon ik 86 en 68 nou doorelkaar halen? Zoiets heb ik nooit! Ben ik soms dyslectisch geworden? Spontane dyscalculie? Of begint de aftakeling nu al en ben ik als veertig plusser al te oud om nog zelfstandig te reizen?

Verkeerde gate

Ik heb m’n vlucht gemist! Dit is me werkelijk nog nooit gebeurd. Ik schaam me kapot! Ik heb gewoon serieus bij de verkeerde gate zitten wachten! Hoe stom is dat?! Eenmaal bij de gate had ik ook niet meer naar de bestemming op het scherm gekeken, terwijl ik dat meestal wel doe. En ik was ook nog met mijn rug naar het tv’tje gaan zitten.

Ik wist gewoon zeker dat ik goed zat, dus het kwam niet in me op het verder te checken.

Ik zat bij de verkeerde gate!

Maar wat nu? Ik móest er naartoe!

De werkelijkheid dringt tot me door: ik heb mijn vlucht gemist. Ik zie de reis al in duigen vallen. Ik heb zo’n strak schema!

Ik zie de hele reis in duigen vallen.

Hoe kan ik me hier nou nog uit redden? Ik voel me ontzéttend opgelaten. Ik móet er naartoe! Dus wat nu?

‘Ik ben reisblogger!’ zeg ik. ‘Dat juist mij dit overkomt. Ik schaam me dood!’

Begripvol

Terwijl de moed me al bijna in de schoenen is gezonken, want ja, vlucht gemist is vlucht gemist, probeer ik het toch nog te redden. De twee dames zijn gelukkig heel vriendelijk en begripvol. Niet van die resolute types waar totaal niks mee te beginnen valt. Ik vermoed dat ze het daadwerkelijk rot voor me vonden dat ik mijn vlucht gemist had. Ook al was het mijn eigen schuld.

Ik had me gewoon vergist! Zo stom!

Ander vliegtuig naar Athene

Maar goed, hoe rot ik me ook voel, ik moet snel handelen nu. Deze vlucht gaat óók naar Athene.
Is er nog plek? Kan ik nog mee?

Mag ik mee?

Ik neem een slok water en hoop zó dat ik met deze vlucht mee mag! ‘Ik ben reisblogger,’ zeg ik nog meer eens. ‘Ik ga er voor allemaal blogs naartoe! Ik heb morgenochtend al een eerste afspraak, ik ga ook nog naar twee andere eilanden en ik vlieg terug vanaf Mykonos!’

De dames zijn welwillend en checken de afdeling sales, maar voor de verkoop van tickets is het al te laat.

‘Ik heb gemiddeld meer dan 50.000 unieke bezoekers per maand!’ ratel ik door. ‘En ik zal Transavia apart nog noemen op social media om te bedanken!’

Ze doen wat ze kunnen. Ze belt met operations. Ondertussen zijn de laatste passagiers al lang langsgelopen. De vlucht moet bijna vertrekken. Niemand passeert nog.

Gaan ze me meenemen?

Ik mocht mee!!!

Als laatste het vliegtuig in

Ze loopt met me mee om de piloot en de purser in te lichten: ‘We hebben een +1!’
Een plus één? Die term ken ik nog niet.

Toen ik het toestel in liep keek iedereen naar me!

Als ik het toestel in loop, kijkt iedereen naar me. Een enkeling met medelijden, maar de meesten met een geïrriteerde ‘Lekker laat zeg’-blik. Ik hoop maar dat niemand me als blogger herkent, want ik heb best vaak gehad dat dat wel zo was en nu is dat niet echt de ideale siuatie.

Nooduitgang

Ik mag bij de nooduitgang zitten, ook al hoefde dat van mij niet eens.
Ohhh, denk ik, mezelf schamend, zo stom zijn en dan ook nog bij de nooduitgang mogen zitten!

Ik loop naar mijn plek. Maar de plek die ik toegewezen heb gekregen is bezet. Een stewardess heeft ‘m net aan iemand anders beloofd. Prima. No problem at all. Ik ben al lang blij.
Met knallende koppijn ga ik zitten.

Weg gaan we nog niet. We hebben net een andere slottijd gekregen en moeten nog een half uur wachten. Het maakt me allemaal niks meer uit. Ik zit erin!

Ik pak mijn telefoon die nog niet in de flight modus hoeft en begin aan de app-reeks aan mijn moeder en zusje, die natuurlijk dachten dat ik al lang in de lucht was:

Ik app maar even door…

Of andersom… Maar het ging goed gelukkig. Als ik geland ben stuur ik nog even een appje en moet lachen om de reactie van mijn zusje:

De verkeerde gate? Wat dom!

Als je dit allemaal zo leest denk je misschien: ‘Jeetje, wat dom!’ Ik denk dat ik dat ook zou denken als ik het van een ander zou lezen. Je kíjkt toch even waar je naartoe moet? Dat dubbelcheck je toch? Ja, dat zou ik ook denken. En dat ga ik in de toekomst ook zeker doen.

Ik zal nooit meer D68 en D86 doorelkaar halen!

En weet je wat nu zo grappig is?

Exact 4 weken later vlieg ik weer met Transavia. Nu niet naar Athene, maar naar Faro, omdat ik op persreis naar de Algarve ga. En wat denk je?

Ik moet weer op D86 zijn!!!

Alsof het universum het zo geregeld heeft. Bizar. Alsof daarboven iemand denkt: ‘Dat ‘meisje’ zal voor eens en voor altijd leren dat 68 niet hetzelfde is als 86.’

Ik krijg een herkansing. Deze keer zit ik bij de juiste gate en mis ik mijn vlucht níet.

Geluk gehad

Ik heb echt geluk gehad. Geluk dat er nog een vliegtuig ging en vooral geluk dat ik mee mocht. Je moet namelijk niet verwachten dat Transavia dat zomaar altijd kan doen. Ze hóeven het niet te doen.

Dat ik reisblogger was werkte in dit geval denk ik wel in mijn voordeel. Misschien ook wel omdat ik nét nog op instagram had gepost hoe goedkoop je -ook in de herfstvakantie- met Transavia naar Athene kon vliegen. Of gewoon omdat ik héél vaak met Transavia vlieg.

Transavia

Er is geen maatschappij waar ik vaker mee heb gevlogen dan met Transavia. Ze vliegen ook naar zóveel leuke steden en mediterrane bestemmingen! Dit jaar vloog ik in maart met ze naar Brindisi (Puglia), in mei naar Bari en in juli naar Belgrado (de Balkan). En behalve naar Athene nu dus ook pas nog naar Faro.

Ik ben ze in elk geval súper dankbaar! Ik schreef dat ook al in deze post op instagram.

Bedankt Transavia!

Athene!

Toen ik eindelijk in Athene was aangekomen reisde ik met de metro naar m’n hotel in Athene.

En drie kwartier later:

Wat een dag!

Wát een dag! Kun je je voorstellen hoe blij ik was toen ik ’s avonds eindelijk met een glaasje wijn op een terrasje in Athene zat? Haha, nou, réken maar dat ik blij was!

Tip: lees ook mijn blogs over Athene (m’n leuke hotel, de leukste wijken en de leerzame fietstocht) en binnenkort nog meer blogs over Griekenland.

Zoveel vluchten naar Athene?

Het verbaasde me overigens wel dat er kennelijk zó vlak achter elkaar 2 vluchten naar Athene gingen. Maar dat was wel mijn grote geluk. En dan nog, ze hadden me niet mee hoeven nemen. Ik had dus ook die mooie trip naar Griekenland kunnen missen. Wat zou dát zonde zijn geweest.

Waarom werd ik niet omgeroepen?

Wat ik me ook nog afvroeg: waarom werd ik eigenlijk niet omgeroepen? Heb ik dat niet gehoord of wordt dat niet standaard gedaan? Ik vermoed dat ze dat alleen doen als je bagage hebt ingecheckt, maar dat had ik dus niet gedaan. Ik moet dat nog steeds eens navragen op Schiphol.

Waarschuwing!

Laat dit blog vooral een waarschuwing zijn om ALTIJD je gatenummer te dubbelchecken, en niet alleen het nummer, maar ook de letter. De hele combinatie. En ook of het verandert. Want gate changes komen ook echt wel eens voor.

Gate changes komen echt wel eens voor!

Extra tip

Terwijl ik mensen om me heen vaak tip om je vlucht van te voren in te voeren in de Schiphol-app (die dus gewoon op mijn telefoon stond), omdat je dan updates krijgt, had ik dat zelf niet gedaan. Ik had de app wel, maar ik had de vlucht er niet ingezet. Nu denk ik: had ik het maar gedaan, want dan was ik er waarschijnlijk eerder achter gekomen.

Nou, goed. Nu weten jullie het verhaal. Het lag dus aan mezelf.

‘Dat zal mij niet gebeuren!’

Ook ik zou denken ‘Wat stom!’ als ik het las, en zelfs ‘dat zal mij niet gebeuren’, maar pas maar op: straks overkomt het je toch!

Moet je binnenkort naar Schiphol? Lees dan mijn blog over vervoer naar Schiphol!

Terug vanaf Mykonos

Terug ging gelukkig alles goed. Ik vloog terug vanaf Mykonos. Op de foto hieronder zie je Transavia opstijgen vanuit Mykonos stad. Ik nam de foto vanuit de lucht. De luchthaven van Mykonos is in de verste verte niet te vergelijken met Schiphol. Er is één halletje, dus sta je bij de verkeerde gate dan hoef je maar een paar meter op te schuiven.

De vlucht was weer prachtig!

Blogs over Athene

De eerste blogs over Athene staan inmiddels online. Een blog over waar je moet zijn in Athene, mijn leuke hotel in Athene (en meer accommodatietips in Athene!) en over het fietsen in Athene. Meer blogs volgen nog. Ook over de Cycladen waar ik uiteindelijk nog naartoe ging zullen nog meerdere blogs volgen. Wil je ook? Dan kun je dit blog over de Cycladen dat ik eerder schreef alvast lezen.

Heb jij je vlucht wel eens gemist? Hoe kwam dat?