Als je mooie werk weg is…

Als je mooie werk weg is…

Het was even stil hier op Follow My Footprints, zelfs op InstagramFacebook en Twitter was ik rustiger. Nadat 12 dagen geleden mijn computer crashte en de interne SSD (mijn C-schijf) kapot bleek, was ik even uit het veld geslagen. Maanden werk was (en is) weg. Ik was er écht even van slag van.

Maanden werk was (en is) weg.

Foto’s save ik vrijwel wekelijks dubbel; sowieso elke maand en altijd na een buitenlandse reis, zelfs na elk uitstapje in eigen land, omdat ik als reisblogger natuurlijk gigantisch veel foto’s maak.

Ik maak echter niet alleen veel foto’s, ik schrijf dagelijks ook dik duizend woorden. De laatste keer dat ik al mijn Word-documenten dubbelsavede bleek -in de hectiek van alledag- in april te zijn geweest, terwijl mijn mega 8TB backup hub al die tijd klaar stond.

April?! Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan!

Het blauw met grijze scherm dat ik ineens kreeg voorspelde niet veel goeds. Wat ik met de pijltjestoetsen ook probeerde hij sprong steeds terug in de Aptio Setup Utility. Ik zette mijn pc uit, haalde de stroom eraf en sliep een nachtje in de hoop dat dit enge blauwe beeld de volgende dag weg zou zijn. Helaas.

Een ICT-student van Student aan huis kwam langs. Zijn naam klonk Grieks. Dat verzachtte de boel een beetje. Het bleek ook nog eens een schat van een jongen. En ja, hoewel ik het altijd lastig vind om zoiets te vragen, bang dat je iets verkeerds zegt, bleek hij inderdaad uit Griekenland te komen. Het kon ook niet missen, ik hoorde het zuidelijke accent in zijn stem. Hij kwam uit Athene en woonde pas drie jaar in Nederland. Wauw, en dan zó goed Nederlands spreken! ‘Dat komt door mijn vriendin,’ zei hij.  

Uiteraard hadden we het even over Griekenland. Ik bleek veel meer van zijn land gezien te hebben dan hij als Griek zelf en dus voelde ik me, te midden van mijn pc-ellende, ineens bevoorrecht. Ik weet dat de meeste Grieken het al decennia lang niet breed hebben, integendeel, de crisis heeft er ook nog eens behoorlijk ingehakt, maar dit was wel weer even een eye opener.  

Pas dit jaar was hij voor het eerst op vakantie naar een Grieks eiland geweest. Toen hij nog met zijn familie in Griekenland woonde was dat te duur. En dan te bedenken dat er genoeg Nederlanders zijn die elk jaar naar Griekenland gaan. Zelf heb ik inmiddels ook al meer dan 10 Griekse eilanden bezocht, van Santorini tot ZakynthosRhodos vorige maand zelfs nog!  

Al gauw bleek dat hij het pc-probleem niet op kon lossen of niks kon veilig stellen, zonder extra pc ernaast; wel hielp hij me met een aantal andere dingen, zoals de wifi, waar ik ook áltijd gedoe mee heb. Hij sloot TP-link aan, iets wat ik ook al maanden had klaar liggen, maar waar de moed me nog voor ontbrak.

Mijn zoon (die o.a. door quarantaine van de klas) sinds de start van het schooljaar meer dagen thuis was geweest dan op school, vroeg ook vanalles over zijn PlayStation waar ik me ook al tig keer in verdiept had, maar wat ik niet snapte, dus het was fijn dat eindelijk iemand hem kon helpen. Iemand die het snapte.

Ik belde met Coolblue, waar ik mijn computer vandaan had. Als mijn pc terug naar de fabrikant moest, zou ik hem drie weken kwijt zijn. Drie weken! Bovendien was ik dan sowieso alle bestanden kwijt, want computers worden i.v.m. de privacy alleen nog leeg verstuurd. Wel kon Coolblue via hun service-afdeling kijken wat er nog te redden viel, maar dan moest ik wel persoonlijk langskomen.

Lopend en met de tram sleepte ik mijn zware pc-bak naar het centrum van Den Haag. De reparatie-afdeling van Coolblue nam ‘m in, zette er een nieuwe SSD in en bestanden die op de HDD stonden konden godzijdank worden gered: tienduizenden foto’s.

bestanden-kwijt

Data recovery van een SSD (waar ook nog een heleboel op stond) bleek helaas andere koek, moet door een gespecialiseerd bedrijf worden gedaan en is vaak een zeer kostbare business. ‘Dit kan zelfs een paar duizend euro kosten’. Wat?!

Een paar duizend euro??!

Doen, zou je bij een goedlopend bedrijf zeggen. Documenten waar werk op staat zijn het zeker waard. Maar als inkomsten en arbeidsuren normaalgesproken al niet in verhouding staan, is iets als dit niet te betalen.

Als je dat dunne kaartje ziet vraag je je af hoe daar überhaupt zóveel op kan staan…

Op 18 april bezat ik kennelijk voor het laatst de tegenwoordigheid van geest om al mijn tienduizenden documenten weer eens te dubbelsaven. Ah, april, denk je dan, dat was gelukkig pas nog. Zo voelt het ja. Maar dat zijn 5 maanden!

Alles wat ik na 18 april geschreven heb (en nog niet gepubliceerd had) is weg.

Alles wat ik na 18 april geschreven heb is weg, ook veel bijna volledig afgeschreven blogs die de komende maanden nog online zouden komen, maar waar ik alleen de laatste hand nog ‘even’ aan moest leggen. Ja, ik werk altijd aan heel veel blogs tegelijk.

De 9 blogs van de Frankrijk-reeks waar ik nog mee bezig was en waar ik al zóveel tijd in had gestoken, de eerste bloguitwerkingen over Rhodos, nog twee blogs over Griekenland, twee blogs over Kroatië, pakkende beginnetjes van blogs over zóveel bestemmingen in Nederland, blogs over wandelingen de afgelopen maanden, over onze sup-ervaring die ik eindelijk juist leuk had beschreven, toffe vogelspotplekken, aanvullingen op leuke lijstjes die ik nog online wilde zetten, andere uitgewerkte ideeën, een mooi book review voor een uitgeverij… en vast nog veel meer, wat ik nu zo gauw niet kan bedenken.  

boek-review

Het is allemaal weg.  

Iedereen die mij al wat langer volgt weet dat het geen korte ‘flutblogjes’ betreft, maar dat het zeer uitgebreide blogs zijn, boordevol informatie, tips en linkjes naar extra leesmateriaal, zoals je bijvoorbeeld in de blogs over de mooiste stranden van Zuid-Frankrijk en de mooiste natuur in Zuid-Frankrijk kunt zien.  

Blogs waar al dagen en vaak zelfs weken werk in is gaan zitten; blogs waar ik veel research voor heb gedaan (of alles nog bestaat en websites waar je meer informatie kunt vinden), of juist mooie zinnen die je één keer bedenkt -in een bepaalde flow– en die er een volgende keer lang niet meer zo mooi uit komen.

Als je overal altijd zó je best op doet en er met zoveel passie aan werkt, doet dat pijn. Als je al zóveel gegeven hebt…

Als je overal altijd zó je best op doet en ergens met zoveel passie aan werkt, doet dat pijn. Als je al zóveel gegeven hebt… Ik ben een perfectionist en wil vaak volledig zijn. Maanden moeite voor niets. Het klinkt stom, maar het voelde een beetje als rouwen.

De energie om alles weer opnieuw zo mooi en uitgebreid te gaan doen, is er niet meer. De tijd ook niet. Ik wilde het juist afmaken en dóór, omdat ik nog zoveel andere leuke ideeën heb waar ik ook nog wat mee wil.

Even stopte ik met schrijven. Blogs schrijf ik achter mijn pc en niet op een laptop zoals veel mensen doen. Ik wil nog wel steeds eens een goede laptop aanschaffen, zodat ik ook eens naar een rustig hoekje van het huis kan vluchten als mijn tieners thuis zijn, maar achter mijn bureau, op mijn pc en met de juiste programma’s, werk ik gewoon het lekkerst. Ik zat echt even met mijn handen in het haar.

handen-in-het-haar

Social media dan? Dat kon nog wel, maar even verging me het plezier om überhaupt nog iets te posten. Er zaten al zoveel dingen tegen, van een klas in quarantaine en weer thuisonderwijs tot een aanhoudend waterprobleem, dit erbij was de… eh, druppel.

De klas in quarantaine, thuisonderwijs en een waterprobleem. Dit was de druppel.

Het eerste weekend met mijn kapotte pc viel nog mee. Sterker nog, nu ik toch niet kon werken en niet naar mijn pc gezogen werd, voelde ik ineens een herwonnen vrijheid. Ik besloot lekker op pad te gaan en liet de pc-ellende thuis. Even voelde het weekend weer zoals het in een ver verleden voelde, toen ik nog geen blogger was. Wat kon ik ineens veel doen op een dag!

Even voelde het weekend weer zoals het in een ver verleden voelde.

Tijdens Open Monumentendag(en) bezocht ik het ene bijzondere plekje na het andere en voelde ik de energie weer stromen. Ja, dingen ontdekken, dát geeft me energie! Van wat ik zaterdag bezocht postte ik al wat op Instagram en van de plekjes die ik zondag allemaal nog zag zette ik mijn iPhone-foto’s op Facebook. 

Ja, nieuwe of onbekende plekken ontdekken, dát geeft me energie!

blogger

Terwijl het spontaan begon te nazomeren en ik nog een fijne zondagmiddag had waarop door vriendin Josefien deze foto van mij werd gemaakt, had ik nog een sprankje hoop dat het hele euvel zich vanzelf oploste. Dat alles gewoon goed kwam, zonder gedoe. Net zoals ik dat al maanden van mijn niet drinkbare drinkwater hoopte, maar dat was tevergeefs.

Drinkwater? Ja, ik heb al drie maanden zeer vreemd (vies!) smakend drinkwater.

Vorige week kwam de loodgieter en is de vloer in huis open gegaan om de leidingen te checken. Lood lag er nog wel, maar geen loden leidingen; die zijn allemaal 10 jaar geleden vervangen. Verder zagen we niks geks. Over gek gesproken, voor het eerst besefte ik wat een raar woord loodgieter tegenwoordig nog is. Maar goed.

drinkwater-test

Na alle testen die ik zelf al gedaan had (de TSTCHECK drinkwatertest) is er een dag later eindelijk een monster genomen door een erkend waterlaboratorium. Er is zelfs een officieel smaakpanel aan te pas gekomen!

De uitslag is inmiddels binnen: bacteriologisch lijkt het in orde, maar er is inderdaad wel door alle 20 leden van het smaakpanel een afwijkende geur geconstateerd, dus… eindelijk de bevestiging dat ik niet gek ben.

Ondertussen drink ik al maanden uit grote 5-literflessen water die Dunea een keer had gebracht, leen water bij buren (die wel gewoon normaal drinkwater hebben) of kook het en doe het daarna in een dure Brita-kan met filter. Of ik kocht het.

Zei ik eerst nog tegen mezelf: ach, toen ik in het buitenland woonde, in Barcelona (voor mijn onderzoek naar Catalaans nationalisme) en Bangkok (waar ik bij een reisbureau werkte), kocht ik ook altijd water. Het went wel. En dat is ook zo, in sommige landen weet je niet beter. Maar voor drie personen water halen als je alledrie veel water drinkt én geen auto hebt, dat is niet te doen. Ik sjouwde me rot.

Hoe normaal het in sommige landen ook is, dit is niet normaal, we wonen in Nederland, hebben het beste duinwater uit de mooiste duingebieden, het moet gewoon goed zijn en het moest gewoon opgelost worden!  

Degenen die de afgelopen tijd zeiden: ‘Ik proef niet echt iets bijzonders’ verdenk ik nu van corona. Mijn kinderen en ik kunnen er niet één slok van drinken zonder het vanzelf weer uit te willen spugen. Die geur alleen al, elke keer als ik de afwas doe of de douche aan zet! Zó muf!

Nee, dan kun je nog beter wijn drinken.

Toen ook mijn Nespresso Mini-machine nog kuurtjes begon te krijgen en niet meer bruikbaar was, terwijl koffie net zo’n eerste levensbehoefte voor me is als water en een werkbare pc, had ik het helemaal gehad. Wat wás dit allemaal?! Laat me for god sake eens met rust. Ik wil gewoon werken!

Ik besloot mezelf op een Nespresso CitiZ te trakteren, want zonder koffie trok ik dit niet.

Inmiddels heb ik ook mijn pc weer opgehaald en dit weekend alles weer zelf geïnstalleerd voor zo ver dat lukte, maar van sommige dingen snap ik niks of het ziet er ineens heel anders uit. Windows, Office, Outlook, Word, het werkt allemaal anders dan eerst.

Met Microsoft Edge, Bing, Wordpad, Office Open XML en OneDrive werkte ik nooit, maar daar gaat het nu steeds naar terug en ik vind het maar niks.

OneDrive doet niet wat ik wil. Super irritant!

Ook dit soort dingen kosten weer energie. Wachtwoorden die niet meer kloppen, gebruikersnamen die ik niet meer weet. Ik word er zó chagrijnig van en vind het zó zonde van de tijd! Echt, ik háát pc-ellende. En ik hoor een irritante piep. Ik wil gewoon dat alles weer is zoals het was!

Nou ja, misschien laat ik de student gewoon nog een keer terugkomen.

Hoe dan ook, hard discs en SSD’s die kapot gaan, het zou niet moeten mogen, maar het kan gewoon gebeuren. Ik ben echt niet de eerste die het overkomt. Ze kunnen het na verloop van tijd begeven, zeker als je ze een jaar of 3, 4 a 5 gebruikt en al helemaal als je ze heel intensief gebruikt, zoals ik. Mijn vorige crashte een kleine 4 jaar geleden, ook toen was het de interne SSD. Dat kan dus gewoon, dus save je nog niet wekelijks of nog niet in de cloud, doe dat dan NU!

En ja, ook als je een hele goede computer had of hebt kan dit gebeuren, want daar had ik destijds nou juist in geïnvesteerd. Een desktop pc met HDD en SSD.

Onzeker word ik ervan, want wie zegt dat het niet weer gebeurt? De vraag is niet òf maar wanneer. Want nee, ik koop niet elke 2 of 3 jaar een nieuwe pc. En er voor honderden (zo niet duizenden!) euro’s naar laten kijken? De verhouding tussen werk en verdiensten is al jaren zoek, dus ik neem mijn verlies en zie het maar weer als een les, maar leuk is het niet.

Ik zou nog een diagnose en prijsopgave kunnen vragen ergens, maar misschien laat ik het maar.
Ondertussen ontdekte ik dat een losse kleinere Seagate backup met foto’s ook ineens niet meer leesbaar is, dus daar wil/moet ik wel nog een keer iets mee. Wel kun je tegenwoordig een Seagate back up met data recovery aanschaffen, maar meestal duiken problemen natuurlijk net erna op. Zekerheid dat je alles eeuwig en veilig kunt bewaren heb je niet.

Van mijn HDD kon alles gered worden. Alles wat ik tot april dit jaar geschreven heb, heb ik nog.  Gelukkig maar! Ook daar zitten nog volop blogs tussen waar ik al een halve week of meer tijd in heb gestoken en die ook nog niet online stonden, en hónderden ideeën, dus wat dat betreft kan en heb ik nog genoeg, maar het doet wel pijn dat ik alsnog veel kwijt ben. Zoveel weken werk voor niets… dan had ik liever wat langer vakantie genomen deze zomer, want juist toen ben ik wéken met de Frankrijk-reeks bezig geweest, en met zóveel blogs over Nederland.

denise

Mijn kinderen hebben ondertussen wel een les voor me: minder stressen. Maar ja, als ze zoals gisteravond weer met alles tegelijk komen, terwijl ik zelf al zoveel aan mijn hoofd heb, wordt het me wel eens teveel, ook al help ik toch weer.

‘Mama, heb je rood, geel en blauw papier voor mijn Mondriaan-robot?’, ‘Mama, wil je even meedenken met mijn verhaal over klimaatverandering?’, ‘Mama, kun je m’n redactiesommen nakijken?’, ‘Mama, kun je me nog even met natuurkunde helpen?’ en ‘O ja, mama, ik moet morgen mijn uitvinding mee.’

Uitvinding? Ja, deze uitvinding. Een topuitvinding. Doe mij die maar. En kun je dan ook nog wat van die rorupsjes verzinnen die 24/7 in een pc op zoek gaan naar zwakke delen en ze meteen herstellen? Daar voel ik wel wat voor.

Ik twijfelde of ik dit allemaal online zou zetten, maar ook dit ben ik. Ik doe het allemaal alleen en soms is het zwaar. Maar goed, blijven lachen maar. Ik pak mezelf maar weer op en ga ‘vrolijk’ verder. Schrijven waar ik nog over schrijven wilde en delen wat ik mooi vind. Als mijn pc meewerkt tenminste…

Update 23 september 2021: Vooralsnog werkt het allemaal totaal niet zoals ik gewend was, dus ik zit mezelf hier weer op te vreten van ergernis. Ik snap het gewoon niet meer en ben het zo zat. 🙁

7 gedachten over “Als je mooie werk weg is…”

  1. Heel naar! Ik kan me voorstellen dat het voelt als rouw, je bent ook heel veel verloren!

    Ik zou absoluut overwegen om gebruik te maken van OneDrive en alles in de cloud op te slaan! Dan kan dit je niet meer overkomen.

    Succes en sterkte met alles!

  2. Naomi den Brinker

    Jeetje Denise, pech op pech op pech! Gelukkig ziet het ernaar uit dat je het meeste hebt weten te redden. Goed juist dat je dit ook deelt. Ook dat is je leven. Hoop snel weerblogs van je te lezen.

  3. Wat een ellende! Ik had een paar jaar terug iets soortgelijks en dat is heel vakkundig en betaalbaar opgelost door Stellar. Wie weet heb je hier nog iets aan. Heel veel sterke nog in ieder geval gewenst!

  4. Dit is echt zo zuur – ik ken het gevoel maar namelijk al te goed. Vorig jaar ging eerst bij externe backup kapot en toen vier weken later was mijn online backup weg ivm een flinke brand. Het is zo balen dat dan al je foto’s weg zijn. Hopelijk kan je het nog redden zonder al te hoge kosten maken.

  5. Poeh, wat vervelend zeg. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit op zo’n moment, echt balen als dit gebeurd. Ik heb het zelf nog nooit gehad, maar zal precies hetzelfde voelen als het ooit gaat gebeuren want ik ben echt super slecht in alles backuppen enzo. 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven